ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ 1

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Ένα όμορφο και ηλιόλουστο απόγευμα, μία νεαρή και χαριτωμένη κοπέλα αποφάσισε να συναντήσει τους αγαπημένους της φίλους για ένα καφεδάκι. Ενθουσιασμένη που θα τους έβλεπε, περπάταγε στο δρόμο, προσπαθώντας να θυμηθεί όσα πιο πολλά-μικρά και μεγάλα-είχαν συμβεί στη ζωή της, τις τελευταίες μέρες, για να τους τα διηγηθεί φυσικά. Ανυπομονούσε τόσο! 

Αλλά, καφές χωρίς τσιγάρο, γίνεται; Φυσικά και όχι. "Τι καλά", σκέφτηκε, "ευτυχώς το περίπτερο είναι δίπλα!". Πλησιάζει λοιπόν χαμογελαστή και ζητάει από τον κυριο Περιπτερά ένα πακέτο από τα αγαπημένα της τσιγάρα. Ταυτόχρονα του δίνει και ένα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ που είχε στην τσέπη της. 

Σε αυτά τα δευτερόπλεπτα της "ανταλλαγής", το μυαλό της ήδη ταξίδευε στην παρέα της. Σε όλα αυτά που ήθελε να τους πει, στα γέλια τους, στο όμορφο απόγευμα, στον ήλιο που έλαμπε ακόμα, στην άνοιξη που επιτέλους μπήκε... Ξαφνικά, τις σκέψεις της διέκοψε η φωνή (ή μάλλον το γκάρισμα) του γλυκύτατου-μέχρι τότε- περιπτερά. "Τι είν' αυτόοοοο!!!!;;;; Πλαστό;;;;;;;;; Πάρ' το από εδώ και φύγε τώρα!!! Α να χαθείς, βρωμιάρα!!!"

Η κοπέλα δεν ήξερε τι την χτύπησε. Δεν μπόρεσε να μιλήσει, να απαντήσει, να αντιδράσει, παρά μόνο να κάνει πίσω βήματα, σαστισμένη, σαν να την χτύπησε κεραυνός. Ή μάλλον, την χτύπησε κεραυνός. Και τα σύννεφα έκρυψαν τον όμορφο ήλιο της.

Το σκεφτόταν ξανά και ξανά. Όλο το σκηνικό. Από την αρχή, από τη μέση, από το τέλος. Καμία άκρη. Τίποτα. Μα τι έφταιγε;;;;

Μετά από δύο μέρες, αποφάσισε να επισκεφθεί ξανά εκείνον τον περιπτερά. Έπρεπε να πάρει το αίμα της πίσω. Και δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να το πάρει, από το γέλιο :)